Code Blue
Filmtheater Fraterhuis, met mams 19112011
Nogal een pittige film, al had ik dat niet helemaal begrepen uit de samenvatting van het filmhuis: "Indringend portret van een verpleegster op een afdeling met terminale patiënten, die nauwelijks in staat is tot het maken van intiem contact. Ze geeft haar patiënten het laatste menselijke contact en bevrijdt ze soms zelfs uit hun lijden. Het zijn dierbare momenten voor haar, omdat ze het sterven als een moment van ultieme intimiteit ziet. Buiten het ziekenhuis leidt Marian een gesloten leven, gedreven door perfectionisme. Als ze op een nacht ongewild getuige is van een heftige gebeurtenis blijkt ze niet de enige te zijn die toekijkt..."

Het klopt precies, en toch was het onverwacht een nare film, vooral omdat volledig vanuit de eenzame hoofdpersoon wordt gefilmd, die veel tijd zwijgend doorbrengt, wat een erg beklemmende stilte oplevert. Dat zij "het sterven als een moment van ultieme intimiteit ziet" is dan ook een interpretatie van de samenvatter, niet iets wat duidelijk genoemd wordt. Want deze mevrouw heeft een totaal gebrek aan empathie. Die heftige gebeurtenis waar ze getuige van is, is een brute verkrachting die ze vanuit haar veilige huis emotieloos bekijkt (en die vreselijk in beeld wordt gebracht). Het contact dat ze hierdoor met de buurman krijgt, blijkt vooral een machtspelletje zonder gevoel. Wij kwamen echt met een enorme kater naar buiten, maar vonden het vooral een film om gauw te vergeten. (Voor de volledigheid meld ik nog maar even dat de 'buurman' in beeld komt met een full frontal erectie, maar opwindend is het allemaal echt niet. Vooral erg akelig kil) Afrader.