The Sessions
Filmtheater Fraterhuis, met mams 25022013
36-jarige Dichter/journalist Mark O'Brien (John Hawkes - You Me and Everyone We Know is lichamelijk gehandicapt; door polio kan hij alleen zijn hoofd bewegen en hij kan slechts een paar uur zonder kunstmatige beademing. Mark heeft een hele leuke babbel, maar zodra hij gevoelens voor dames uitspreekt, wordt het ongemakkelijk. Toch wil hij graag intiem zijn met een vrouw en via priester Brendon (William H. Macy) komt hij in contact met Cheryl (Helen Hunt), een sekstherapeute voor gehandicapten.
Film begint met beelden van de echte Mark terwijl hij eind jaren zeventig met z'n ligrolstoel over de campus rijdt en is gebaseerd op het boek dat hij schreef over zijn ervaringen.
Ontroerend om te zien hoe ingewikkeld (en simpel!) het leven kan zijn. De gesprekken tussen Mark en Brendon zijn geweldig en vaak amusant; Brendon heeft tenslotte ook niet veel ervaring met vrouwen;) Ondanks de 'zakelijke' basis zijn de sessies met Cheryl ontroerend onhandig en intiem. Mooi hoor. Aanrader!

Paradies Liebe
Filmtheater Fraterhuis, met mams 20022013
De vijftigjarige alleenstaande moeder Teresa reist vanuit Duitsland naar een vakantie-paradijs in Kenia met als doel een gretige jongeman aan de haak te slaan als zomerliefde. Ze had er alleen niet helemaal op gerekend dat de lekker donkere heren daar haar vooral zien als blanke Sugar Mama en donaties verwachten in ruil voor hun (lijfelijke) liefde. "De kinderen van m'n zus moeten naar het ziekenhuis, maar de familie kan dit niet betalen.", etc.
Pijnlijke tegenstellingen en miscommunicatie tussen rijk en arm. Voelt als een real-life document; lof voor alle acteurs die erin zijn geslaagd een behoorlijk ongemakkelijke film te maken. Er is ook ruimte voor gegiechel (en veel, heel veel bloot), maar aan het eind blijf je vooral zitten met (plaatsvervangende) schaamte.
Schijnt eerste deel van een trilogie te zijn over vrouwen die tijdens hun vakantie op zoek gaan naar het geluk. Ik ben wel benieuwd naar het volgende deel;)

No
Filmtheater Fraterhuis, met mams 06022013
Onder grote internationale druk schrijft dictator Pinochet in 1988 een referendum uit: de bevolking van Chili wordt in de gelegenheid gesteld om te kiezen of hij nog eens 8 jaar aan de macht mag blijven. Om in de aanloop naar deze verzonnen verkiezing te demonstreren dat mensen ècht keuzevrijheid hebben, krijgt de oppositie maar liefst 15 minuten zendtijd per dag om uit te leggen waarom men "NEE" moet stemmen. Deze partijen vragen art-director Rene Saavedra (Gaèl García Bernal) om een campagne te bedenken. Het is lastig om iets opvallends te maken tussen al het mediageweld van de machthebbers. Ook twijfelt Rene en zijn team voordurend of het allemaal wel zin heeft, terwijl ondertussen familie, vrienden en medewerkers op subtiele en minder geheimzinnige wijze door de junta geintimideerd worden.
Fascinerende film geeft mooi tijdsbeeld, niet in de laatste plaats vanwege formaat en 'natuurlijke' kleuren die helemaal des jaren 80 zijn. Erg politiek geëngageerd, maar zeker ook interessant als je er weinig van af weet. Gekozen vanwege Gaèl García Bernal en ook nog wat geleerd:)

Unconditional
Filmtheater Fraterhuis, alleen! 13012013
Tieners Kristen en Owen zorgen samen voor hun zieke moeder in een armoedige buitenwijk. Vooral Kirsten is blij met de afleiding die een bezoek van kredietverkoper Liam brengt. Ze flirt met hem, maar zonder dat zij het weet, vraagt hij later haar tweelingbroer Owen uit! Die is ook erg onder de indruk van de zelfverzekerde Liam. In de war van al zijn gevoelens heeft Owen niet door dat Liam een gevaarlijke obsessie heeft. Owen raakt steeds verder verwijderd van zijn familie.
Pittig verhaal heeft veel nare momenten, waarbij ik steeds hoopte dat Owen eindelijk zou zien wat een bezitterige griezel die Liam was ("unconditional love" my ASS). Ik had een wat minder zware film verwacht (meer Les Amours Imaginaires, dus het drama kwam extra hard aan. Goede film, geweldig acteerwerk, maar alleen kijken als je zelf stevig in je schoenen staat.

Hyde Park On Hudson
Filmtheater Fraterhuis, met mams 10012013
Over het bezoek van stotterende koning George VI (Samuel West) aan vaderlijke president Franklin Roosevelt (Bill Murray) vlak voor het begin van WOII, bekeken vanuit het oogpunt van de Roosevelt's achternicht Daisy (Laura Linney), die ondertussen een affaire met hem heeft.
Gebaseerd op recent ontdekte brieven van Daisy (aka Margaret), die dus één van FDR's vele minaressen bleek te zijn. Ik werd een beetje iebel van haar naïeviteit en begreep de aantrekkingskracht tussen die twee niet helemaal. Daarom was ik blij toen de focus uiteindelijk naar het bezoek ging en het contrast tussen de gemoedelijke sfeer van de Amerikanen en de stijfheid van de Engelsen.
Ook interessant als vervolg op The King's Speech. Samuel West is geen Colin Firth, maar geeft waardig gestalte aan King George, vooral naast de zichzelf wegspelende Bill Murray. Waarom werd die laatste zelfs niet genoemd bij de Oscars? Prachtige rol! Ook verrassend: de rol van (queenmum) Elizabeth werd gespeeld door Olivia Colman, de moeder uit Beautiful People! Maar mijn favoriet was Eleanor (Olivia Williams), de echtgenote van Roosevelt; wat een topvrouw. En niet alleen vanwege alle verrukkelijke verwijzigingen naar haar vermeende relaties met dames. *grijns*

Geen reviews in 2012
In 2012 heb ik vanwege gedoe in 'het echte leven' m'n filmblog even laten liggen. Ik ben wel naar de bioscoop en het filmhuis geweest, maar omdat ik wat anders aan m'n hoofd had, waren dat veel minder bezoeken dan voorgaande jaren. Jammer genoeg bieden films niet meer de afleiding die ze voorheen gaven, voornamelijk omdat bioscopen nu worden bezocht door mensen samen met hun mobiele telefoon. Zelfs bezoekers van het filmhuis hebben niet door dat het gebruik hiervan licht geeft en in een donkere zaal dus overlast geeft zelfs als er niet gesproken wordt.
Ik realiseer me dat ik een van de weinige mensen in het land ben die geen mobiele telefoon heeft, dus het zal wel aan mij liggen. Afijn, om m'n blog toch 'up to date' te houden, volgt hier een overzicht van de films die ik in 2012 buitenshuis zag.

DATUM	TITEL	LOCATIE/GEZELSCHAP
Za 14 jan. 19:00u	The Artist	Filmtheater De Uitkijk, Amsterdam
Zo 15 jan. 11:15u	The Ides Of March	Filmtheater Fraterhuis, met mams
Ma 16 jan. 20:30u	The Iron Lady	Filmtheater Fraterhuis, met mams
Zo 22 jan. 16:30u	Ouwehoeren	Filmtheater Fraterhuis, met mams
Wo 8 feb. 20:30u	The Descendants	Filmtheater Fraterhuis, met mams
Do 16 feb. 20:30u	My Week With Marilyn	Filmtheater Fraterhuis, met mams
Za 18 feb. 16:30u	Suskind	Filmtheater Fraterhuis, met mams
Wo 4 apr. 20:30u	Intouchables	Filmtheater Fraterhuis, met mams
Ma 23 apr. 20:30u	De Goede Dood	Filmtheater Fraterhuis, met mams
Zo 29 apr. 11:45u	Skoonheid	Filmtheater Fraterhuis, met mams
Wo 30 mei 20:30u	Hemel	Filmtheater Fraterhuis, met mams
Do 26 juli 20:30u	Extremely Loud and Incredibly Close	Filmtheater Fraterhuis, met mams
Zo 5 aug. 19:30u	Sykt Lykkelig (Happy Happy)	Filmtheater Fraterhuis, met mams

Ondanks alle genoemde bezwaren ga ik in 2013 weer een poging tot filmbezoek wagen en ik hoop ook weer reviews te schrijven, vooral om me er aan te herinneren hoe gaaf films kunnen zijn.

Tinker Tailor Soldier Spy
Filmtheater Fraterhuis, met mams 31122011
Over de Engelse geheime dienst ten tijde van de Koude Oorlog; er zit een dubbelspion in het team, die informatie lekt aan de Russen. Gary Oldman was ontslagen, maar wordt toch door de minister ingezet om de 'mol' te vinden. Vast interessant als je van het spionage genre houdt, maar het kon mij niet zo boeien, omdat ik het hele gebeuren nogal een kinderachtig spelletje vind.
Ik weet dat het een behoorlijk realistische weergave was en de groep acteurs (waaronder ook Colin Firth) was prima, maar ik kan het gewoon niet zo serieus nemen Net als maffia films bijvoorbeeld; het is de belangrijkste reden dat ik The Godfather nog nooit heb bekeken) Hou toch op met die flauwekul, jongens.

(Zal vast in de prijzen vallen bij de Oscars;)

Carnage
Filmtheater Fraterhuis, met mams 20122011
Twee stellen komen samen om te praten over een vechtpartij tussen hun kinderen. Het gesprek begint heel beheerst, maar verandert langzaam in aggressief gescheld heen en weer.
Duidelijk gebaseerd op een toneelstuk en de manier waarop de actie in één locatie werd gehouden kwam enigzins geforceerd over. Maar ik vond de manier waarop iedereen in beeld werd gebracht heel fraai; er werd heel ingenieus via spiegels gefilmd om ook de reactie van mensen buiten het gesprek te kunnen blijven volgen. Ook slim was de wijze waarop tijdens de titelrol aan het begin en het eind de kinderen in beeld kwamen. Dankzij de prachtige dialogen spat de geweldige cast [Jodie Foster, John C. Reilly, Christoph Waltz en Kate Winslet] van het scherm. Het was heel apart om te merken dat ik steeds m'n standpunt en sympathie tegenover alle personen moest bijstellen.
Aanrader.

Lotus
Filmtheater Fraterhuis, met mams 11122011
Het filmhuis zei: "Nederlands mozaïekdrama over mensen die zich in hun eigen levens opgesloten voelen omdat ze confrontaties met zichzelf en hun omgeving uit de weg gaan. De film schetst vijf situaties in de grote stad. Een stel hippe dertigers [Nasrdin Dchar en Birgit Schuurman] heeft een dagje samen gepland, maar al snel wordt duidelijk dat hun liefde is verdwenen. Een oudere man [Jack Wouters] en zijn vrouw worstelen met hun eigen relatie en hun autistische zoon. Een jongen [Chris Zegers, ja echt] wordt na een ongeluk in het revalidatiecentrum geconfronteerd met de leegheid van zijn eigen bestaan. Een familieman [Raymond Thiry Spannet] leidt een dubbelleven. En een vrouw [Monic Hendrickx] ziet door de euthanasiewens van haar moeder haar eigen rol als moeder in een geheel nieuw licht. 'Lotus' draait om mensen die elk op hun eigen wijze proberen om te gaan met een universele en onvervulde behoefte."

Ja, elk op eigen wijze, inderdaad. Ze hebben namelijk helemaal niets met elkaar te maken, behalve dat ze in dezelfde stad wonen. Het had daarom denk ik beter gewerkt als TV serie in delen van een half uur met iedere keer 1 verhaallijn. Bij een film zit je toch te wachten op een ontknoping, waarbij de stukjes van de puzzel samenvallen en die kwam maar niet. Mooi gefilmd, mooi geacteerd maar als verhaal voelde het niet af.

Isabelle
Filmtheater Fraterhuis, met mams 29112011
We waren al gewaarschuwd dat het een heftige film was, vanwege alle ophef over actrice Haline Reijn die voor haar rol veel was afgevallen. Het verhaal gaat over een mismaakte zwijgzame kunstenares (Tineke Caels) die een mooie filmster (Haline Reijn) ontvoert om haar vervolgens uit te hongeren en haar verval te schilderen. Nogal walgelijk, ja. Maar ook interessante psychologische spelletjes van de kant van de actrice die al haar charme en kunstjes in de strijd gooit om te overleven. Indrukwekkend en zeker een discussie over uiterlijke schoonheid waard. Deed vanwege aanwezigheid van eigenaardige vlaamse personages ook enigzins denken aan Vreemd Bloed. Brrrrr.

Margin Call
Filmtheater Fraterhuis, met mams 25112011
Omdat ik eigenlijk alleen aan het begin van de film bij bewustzijn was en verder vooral heb zitten doezelen, heb ik grote delen gemist*. Om de film toch recht te doen hierbij een samenvatting en verslag van Jelle, die de film eerder zag en wel bij de les bleef:
"Een erg goede (acteurs)film over het ontstaan van de bankencrisis. Veel heel fijne acteurs, waaronder Kevin Spacey, Stanley Tucci, Paul Bettany en Jeremy Irons. Maar ook Demi Moore, Zachary Quinto (Spock uit de reboot van Star Trek en gay in real life... niet dat het wat uitmaakt of course), Simon Baker en Aasif Mandvi (van The Daily Show!).
Een genot om naar al die acteurs te kijken. De film is sfeervol en heeft spanning; erg fijn. Helaas is het einde wat suf en anticlimactisch, maar goed: we weten allemaal wel hoe het 'echt' afliep."

*(Hey, het was warm in het filmhuis en het einde van een pittige werkweek en ondanks de indrukwekkende cast vond ik het verhaal net zo interessant als een les Economie I;)

Code Blue
Filmtheater Fraterhuis, met mams 19112011
Nogal een pittige film, al had ik dat niet helemaal begrepen uit de samenvatting van het filmhuis: "Indringend portret van een verpleegster op een afdeling met terminale patiënten, die nauwelijks in staat is tot het maken van intiem contact. Ze geeft haar patiënten het laatste menselijke contact en bevrijdt ze soms zelfs uit hun lijden. Het zijn dierbare momenten voor haar, omdat ze het sterven als een moment van ultieme intimiteit ziet. Buiten het ziekenhuis leidt Marian een gesloten leven, gedreven door perfectionisme. Als ze op een nacht ongewild getuige is van een heftige gebeurtenis blijkt ze niet de enige te zijn die toekijkt..."

Het klopt precies, en toch was het onverwacht een nare film, vooral omdat volledig vanuit de eenzame hoofdpersoon wordt gefilmd, die veel tijd zwijgend doorbrengt, wat een erg beklemmende stilte oplevert. Dat zij "het sterven als een moment van ultieme intimiteit ziet" is dan ook een interpretatie van de samenvatter, niet iets wat duidelijk genoemd wordt. Want deze mevrouw heeft een totaal gebrek aan empathie. Die heftige gebeurtenis waar ze getuige van is, is een brute verkrachting die ze vanuit haar veilige huis emotieloos bekijkt (en die vreselijk in beeld wordt gebracht). Het contact dat ze hierdoor met de buurman krijgt, blijkt vooral een machtspelletje zonder gevoel. Wij kwamen echt met een enorme kater naar buiten, maar vonden het vooral een film om gauw te vergeten. (Voor de volledigheid meld ik nog maar even dat de 'buurman' in beeld komt met een full frontal erectie, maar opwindend is het allemaal echt niet. Vooral erg akelig kil) Afrader.

Rabat
Filmtheater Fraterhuis, met mams 16112011
Als Nadir van de ene op de andere dag de oude taxi van zijn vader van Amsterdam naar Rabat (Marokko) moet rijden, nodigen zijn twee beste vrienden Abdel en Zakaria, zichzelf uit om mee te gaan. Ontmoetingen onderweg en het geheime reisdoel van Nadir zetten de jarenlange vriendschap onder druk.

Leuke film hoor. Het geheim van Nadir en zijn afwijkende toekomstplannen zijn voor de kijker net iets eerder duidelijk dan voor z'n vrienden, waardoor de spanning lekker wordt opgebouwd. Geen grote avonturen, maar vooral gezellige ouwehoer gesprekken. Ondanks alle andere landen die op de achtergrond voorbij komen, vooral een knusse oer-hollandse buddy/road-trip movie. Oftewel een beste vriendjes/autorit film;)

Beginners
Filmtheater Fraterhuis, met mams 27102011
Met Ewan McGregor die de zoon speelt van Christopher Plummer, die op z'n sterfbed ligt. Terwijl hij de mogelijke liefde van z'n leven tegen het lijf loopt, kijkt zoonlief terug op over z'n jeugd, zijn ouders, hun scheiding en z'n relatie met z'n vader. Wat een heerlijke film. Mams moest een traantje wegpinken, ik was wat minder emotioneel aan de buitenkant, maar vond het net zo ontroerend. Ik had alleen wat op te merken op de twee momenten dat het point of view opeens niet van Ewan was maar van z'n meisje, dat stoorde mij. Maar mooi verhaal, met goede dosering van verleden en heden. De parallellen en verschillen in alle relaties waren een genot om te ontdekken. Christopher Plummer was een genoegen om naar te kijken en behalve Ewan vond ik ook Mélanie Laurent en Goran Visnjic (hey hi!) erg goed gecast in hun bijrollen.
Als je houdt van een lekker portie melancholie absoluut een aandader.

(Of zoals Sally Sparrow in Doctor Who antwoordde op de vraag "What's good about sad": Sad is happy for deep people;)

Profession: Heartbreaker
Filmtheater Fraterhuis, met mams 20102011
Ook bekend onder de internationale titel Heartbreaker en in thuisland Frankrijk als L'arnacoeur. Naar toe vanwege Vanessa Paradis en om weer eens een anderstalige film te zien (niet engels/nederlands;). Verhaal: zich zorgen makende familie of vrienden kunnen een hartenbreker inhuren om hun zus/vriendin te verleiden en haar zo bij een suffe/stomme/gevaarlijke potentiële verloofde weg te halen. Een lucratief beroep tot de professionele charmeur -natuurlijk- een opdracht krijgt waarbij hij echt verliefd wordt. Leuk gegeven, maar ik had niet meteen door dat het geen romantische komedie was, maar meer een klucht. Daarbij bleek acteur Romain Duris op het grote doek niet echt aantrekkelijk over te komen. En of het lachen gieren brullen nog niet genoeg was, moesten de hoofdrolspelers ook nog diverse scenes uit Dirty Dancing naspelen, waarmee voor mij die klassieker zo bezoedeld werd, dat ik op een gegeven moment m'n ogen maar heb dichtgedaan.
M'n moeder kon er de humor nog wel van inzien, al was ze het met me eens over de looks van de acteurs. Ook Vanessa zag er slecht uit: als een heel vermoeid meisje van achterin de dertig.
Niet mijn kopje thee, maar ik vermoed zeer geschikt voor de liefhebber van smoezelige Fransmannen.