maandag, januari 17, 2005

Ray
Sneak 350, Buitensoos, 17012005
Een hele lange film, die ik zelf anders had aangepakt, om het Ali-effect te vermijden. Net als in die film zien we hier namelijk ook een bijna realtime verfilming van een periode uit het leven van een icoon (maw nogal aan de trage kant). Het verhaal begint wanneer Ray Charles Robinson een jaar of achttien (eind jaren veertig?) is en op de bus stapt naar de grote stad. Daar speelt hij in een klein bandje in een klein tentje (couldn't resist, sorry;) en we volgen zijn leven tot eind jaren zeventig via verschillende muziekstijlen en vele vrouwen. Ook zijn we getuige van zijn verslaving aan heroine (?) en afkicken. Tussen alle muziek en drama door zien we in terugblikken hoe hij als jongen blind werd en hoe hij opgroeide met moeder en broertje in het zuiden van Amerika. Het verhaal eindigt uiteindelijk nogal abrupt om met tekst in beeld de laatste twintig jaar van z'n leven samen te vatten.
Natuurlijk is Jamie Foxx heel goed als Ray, maar wanneer hij op een gegeven moment in een droomscene zijn bril af zet en kan zien, blijft er niets van over. Een korte scene, maar illustratief voor de hype die deze performance is geworden. Film is zo interessant als de meeste biopics, niet echt dus tenzij je fan bent. Muziek is uiteraard fantastisch, maar de structuur van het verhaal vond ik te zwak en niet informatief genoeg. Op de BBC discuseerden ze in Late Night Review en daar verwoordde één van de gasten precies mijn idee: meer beelden van de vroege jeugd van Ray Charles zouden echt wat interessants hebben toegevoegd. Nu springen ze van het moment dat z'n moeder 'm op de bus naar de blindenschool zet naar de start van z'n muziekcarrière, terwijl daartussenin nou juist zit hoe hij zo piano heeft leren spelen en heeft leren omgaan met z'n blindzijn. Tegenover het ontbreken van die tijdspanne staat heel veel aandacht aan een bepaalde tournee, die eeuwig lijkt te duren. En ook het afraffelen van de afgelopen twintig jaar d.m.v. krantenkoppen komt niet echt geinspireerd over. Imho geen Oscar material, but what do I know;)