I'm Not There
Filmtheater Fraterhuis met mams, 31052008 - 21.30 uur
Review van Jelle: Een van de meest fascinerende films die ik de laatste tijd gezien heb. Deze film laat je heerlijk vrij. Het geeft 6 interpretaties van Bob Dylan. Zes fictieve personages in fictieve situaties die toch vrij dicht langs de werkelijkheid schuren. Maar de film zegt nergens: zo is het gebeurd, zo moet je Dylan zien, zo moet je dit-en-dit interpreteren. Nee, de film geeft je een heerlijk losse structuur. Prachtige beelden, subliem acteerwerk, een heerlijke sfeer (die in alle 6 de verhaallijnen heel verschillend is). Ik was onder de indruk.
Allereerst is er het negerjongetje (!) dat de jonge Dylan moet verbeelden. Een zeer innemende jonge acteur die hele wijze teksten in zijn mond gelegd krijgt. Het advies van zijn omgeving is: "Boy, act your own age. You're singing about slavery and unions, but that's long before your time. Sing about your own time."
Dan is er de acteur/rockster Dylan, gespeeld door Heath Ledger (Rest in Peace, my man). Hij is een player, vreemdganger, ligt in een scheiding etc.
Dan is er de bekeerde Dylan, gespeeld door Christian Bale. Helemaal into de Here god weet je wel.
Er is de Billy the Kid-Dylan, gefascineerd door oude Amerikaanse legenden en sagen, gespeeld door Richard Gere.
Er is nog een Dylan-de-poëet gespeeld door een jonge acteur die ik niet ken (maar best wil leren kennen): Ben Whishaw. (BeeLikeJ: zie Perfum Story of A Murderer
En last but not least: de excentrieke ietwat androgyne Dylan van halverwege de jaren '60. De Dylan zoals we die kennen van platenhoezen en van de Pennebaker-film Don't Look Back. Een fantastische rol van Cate Blachett. Vooraf was ik hierover erg sceptisch. Maar zij is echt heel erg goed. Hulde.
En vol prachtige muziek. Een verademing, deze film.

Ik vond het niets, gimme back my money!
...
Just kidding'. Jelle had gelijk: mooie film. Al was het moeilijk om me te concentreren met die vreselijke mensen voor me in de zaal (zie blog voor het drama tijdens en na de film). Een prachtig geconstrueerd verhaal, dat niet echt te volgen was voor iemand die niets van Bob Dylan weet, maar dat gaf niet. Ondanks de on(be)grijpbaarheid van sommige referenties, kreeg ik in ieder geval een mooi tijdsbeeld. En alle personificaties van Bob waren indrukwekkend. Plus ik ving hier en daar ook mooie teksten op. Maar ondanks de goede film, zal dit bezoek aan het filmhuis toch als een van de dieptepunten van het jaar in mijn herinnering blijven. Jammer.