TransAmerica
Filmtheater Fraterhuis, 07072006 met mams
De transseksuele Bree Osbourne, die geboren is als man maar als vrouw leeft in Los Angeles legt elke cent opzij voor de allerlaatste operatie die van haar officieel een vrouw zal maken. Een week voor de operatie ontdekt ze dat 17 jaar eerder een kind heeft verwekt, toen ze nog een man was. Op aandrang van haar therapeut reist Bree naar New York om haar zoon Toby te zien. Ze vertelt hem niet wie ze werkelijk is, maar ze reizen samen met de auto terug naar LA. De weg die ze samen afleggen is er één van vallen en opstaan, aftasten en elkaar uiteindelijk de waarheid durven vertellen. Ontwapenende tragikomedie over knellende familiebanden en pijnlijke taboes.

Dankzij aanbeveling van Jelle toch maar op m'n lijstje gezet en ik vond 'm wel okay, al heb ik nog steeds moeite met vrouwen ('bestaand' of 'nieuw') die mijn inziens doorslaan met make up, kleding en maniertjes (Yes, I have issues;). Gelukkig was de zoon een ongelooflijk lekker ding die het ongemak van hoge hakken en mantelpakjes voor mij wat verzachtte. Maar Kevin Zegers heeft niet alleen een mooi koppie: hij had ook een tragische rol. Het was hartverscheurend om te zien hoe hij langzaamaan leert accepteren dat er iemand om hem geeft, na vooral veel slechte ervaringen met mensen. En dan is er natuurlijk het moment dat hij er achter komt wie Bree werkelijk is...

Ik vond het hele onderwerp 'transseksualiteit' erg goed gepresenteerd, vooral de reacties van de ouders werden indrukwekkend en niet-veroordelend in beeld gebracht.
Het was een prettige film en natuurlijk doet Felicity het goed als transseksueel, maar persoonlijk vond ik Terence Stamp in Priscilla Queen Of The Desert veel beter. Met andere woorden: het was een goede en stevige rol, maar mijn inziens voor een vrouw niet echt moeilijk om neer te zetten. Toch een solide film en gelukkig minder hysterisch dan ik had verwacht.