Milk
Filmtheater Fraterhuis met mams, 01032009
Wanneer de 40-jarige Harvey Milk in 1972 verhuist van New York naar San Francisco, blijkt de stad en buurt niet zo homo-vriendelijk te zijn als werd voorgespiegeld. Harvey is samen met zijn vriend Scott al actief voor homo-emancipatie en besluit politiek actief te worden, omdat hij vindt dat homo's zichtbaar moeten zijn in de maatschappij. Hij stelt zich beschikbaar voor 'supervisor' van zijn buurt (een soort wethouder) en wint uiteindelijk een zetel in de gemeenteraad in 1977. Zijn openheid wordt niet door iedereen op prijs gesteld. Hij werd samen met burgemeester George Moscone vermoord.

Een prachtig portret van een gedreven man; ik leefde mee vanaf het moment dat Harvey Scott versiert tot en met het hele verkiezingsgebeuren. Het is jammer dat de meeste mensen die de film zouden moeten zien deze toch zullen vermijden. Want behalve een tijdsbeeld, geeft de film ook mooi weer hoeveel verschillende 'gewone' mensen er in deze tijd en op deze plek hebben ingezet voor verandering en hoe waardevol een goede relatie kan zijn, ongeacht de sekse van de betreffende personen.
Wat vooral prettig was, was dat de -voor de meeste huiverige mensen- minder aantrekkelijke kanten van de homo-subcultuur (bij gebrek aan een beter woord, excuses) ook niet werden geschuwd. Het geweldigst was de bijzondere openheid en eerlijkheid van Harvey (wat politieke spelletjes daargelaten).
Sean Penn is fantastisch als Milk, daarnaast was ik erg onder de indruk van James Franco als Scott, van wie ik me pas na afloop en met behulp van imdb kon herinneren waar ik hem van kende. Hulde! James Brolin was ook perfect gecast als politieke en morele tegenstander Dan White.

Ondanks het al bekende treurige einde heb ik genoten van het enthousiasme van Harvey Milk en van de makers van de film, het was een liefdevol verhaal.