Little Miss Sunshine
Filmtheater Fraterhuis, 16012007 met mams
Jelle's review: Regiedebuut van regisseursechtpaar Jonathan Dayton en Valerie Faris. Bekend van clips voor o.a. Smashing Pumpkins, R.E.M. en Red Hot Chili Peppers zijn ze nu toe aan hun eerste echte film. En wat voor een!
Een komisch drama of dramatische comedy, gecombineerd met road movie. Wow, waar kennen we dat van: juist, Transamerica. Daar is ie op sommige punten best mee te vergelijken, maar toch is ie ook weer heel anders. Deze keer gaat er een heel gezin mee op reis om naar een miss-verkiezing voor kleine meisjes te gaan.
De dochter is een schattig maar niet zo'n knap meisje van een jaar of 10 dat mee mag doen met de missverkiezing. De vader (Greg Kinnear) is een man die de wereld verdeelt in winners en losers, de moeder is zo'n moeder die de boel probeert bij elkaar te houden (Toni Collette), de opa (Alan Arkin) is een flink ontspoorde bejaarde die roept wat ie vindt, de zoon is een stuurse puber die weigert te praten en dat al een half jaar volhoudt en dan is er nog de homoseksuele oom, een Proust-kenner die net een mislukte zelfmoordpoging heeft gedaan omdat zijn vriendje ervan door is met een andere Proust-kenner. Een fantastische rol van Steve Carell!! Die man is a genius!! Hij was al geweldig in The Daily Show, [...] hij bezorgde me een lachstuip in Bruce Almighty en hij wás de 40 year old virgin. [En] drama kan hij ook. Voor zijn rol in Little miss sunshine verdient deze man een prijs, dat is zeker.
Anyway: leuke film! Aanrader!

Judith's review: Allereerst: cast was perfect. Toni Collette en Greg Kinear hebben beiden precies genoeg wanhoop en vormen met opa Alan Arkin, meiske en broer een echt gezin. Prettig om eens niet pas aan het eind van een reis/film mensen aardige dingen tegen elkaar te horen zeggen. Opa's troostende woorden en knul die excuses aanbiedt nadat hij moeder verrot scheldt: fijn! En je hebt gelijk: Steven Carell was super. Hij was akelig mager en ik word nerveus van baarden, maar wat een prachtig personage, de totaal geloofwaardige klim vanuit het dal naar weer zin in het leven, subtiel en menselijk, sarcastisch en gewoon mens. Fantastisch.
Ik moet zeggen ik was aangenaam verrast: wat een (h)eerlijke film. In tegenstelling tot de gevreesde cliché-personages waren het zowaar echte mensen. Maar toen.... veranderde de film in slapstick en dat was het moment dat ik er geen zin meer in had. Ik haat fysieke humor en alles wat hieruit en hierna volgde, voelde bedacht. Vergelijkbaar met het 'jumping the shark'-syndroom: net iets te veel verzonnen met als doel het verhaal verder te kunnen sturen (zie ook wikipedia voor uitgebreide toelichting op deze uitdrukking). Ik vond het vanaf dat moment lastig om niet de hele tijd 'NEP!' te denken.
Gelukkig waren er daarna nog een aantla fijn scenes en ook de achter de schermen gebeurtenissen en gesprekken bij de miss-verkiezing vond ik genieten, net als de pijnlijke -want echt waar- optredens en reacties van de mini-beauty-queens, maar halverwege het optreden van meiske vloog het wat mij betreft weer uit de bocht. Balen.
Vanwege de geweldige acteurs toch in het rijtje betere films, maar net iets te veel lollige en flauwe scenes, die wat mij betreft vermeden hadden kunnen worden, door het verhaal in een andere richting te laten gaan.
Of het lag aan mijn gebrek aan humor dat ik niet helemaal tevreden was met het resultaat;)