Tarnation
Filmtheater Fraterhuis, met mams, 02092005
Een documentaire van Jonathan Caouette over Jonathan Caouette. Altijd een beetje riskant wanneer een filmmaker zichzelf als onderwerp neemt (risico van egotripperij: kijk mij eens interessant zijn), maar Jonathan heeft sinds z'n jeugd geëxperimenteerd met film en deze opnames gebruikt hij om een beeld te schetsen van zijn familie (en de boel te verwerken;). Z'n moeder heeft toen ze heel jong was elektroschoktherapie ondergaan en is als gevolg daarvan behoorlijk instabiel. Jonathan heeft veel tijd doorgebracht in opvanghuizen en bij pleegouders, waar hij werd gemolesteerd, voordat hij verder werd opgevoed door z'n opa en oma. Behalve filmpjes gebruikt hij foto-collages, tv-fragmenten en muziek om zijn levensverhaal te vertellen. Ook probeert hij z'n moeder en opa te confronteren met gebeurtenissen in hun verleden. Hij weet in de loop van de film ook nog z'n vader op te sporen en de scene waarin hij met z'n ouders op de bank zit om herinneringen op te halen is pijnlijk mooi.
De hele film is huiveringwekkend en prachtig. Ondanks alle ellende en z'n verknipte familie is Jonathan opgegroeid tot een liefhebbend mens (gatver wat een stomme omschrijving, maar ik bedoel het goed;) en ik werd helemaal week van de manier waarop hij z'n vriend David in beeld bracht. ('zo verliefd, zo verliefd, als je soms in een boek wel een leest' - Kinderen voor Kinderen: Ricky)
Hij deed me af en toe denken aan Rufus W., ook zo'n talent dat -kennelijk- de zelfkant van de samenleving moest voelen om tot bloei te komen (en nog zo'n zin, sorry) Jonathan is overigens ongeveer zo oud als ondergetekende, wat het tijdsbeeld erg goed te volgen maakt, ondanks dat het zich in Texas en omstreken afspeelt. Erg indrukwekkend en een absolute AANRADER!