Guernsey
Filmtheater Fraterhuis, met mams, 22012006
Het is een half uur fietsen vanaf m'n moeders huis naar het filmhuis en het was donders koud, dus we zaten in ieder geval lekker in de warme zaal. De film begint met een zwijgende vrouw achter in een auto die naar het Egyptische landschap staart. Daarna zien we haar in een (hotel)kamer zwijgend haar spullen pakken en vervolgens staat ze op Schiphol bij haar auto zwijgend een warme trui aan te trekken en rijdt ze zwijgend naar huis. De hele film houdt ze vooral haar waffel. Als haar zus zit te bekken met haar vader die hun ouderlijk huis wil verkopen, als ze een van haar collega's in Egypte dood in de douche aantreft, als ze probeert te ontdekken of haar man vreemdgaat, voortdurend zien we haar vooral staren en peinzen. De makers hebben behalve op tekst(schrijvers) ook bespaard op muziek (totaal afwezig, dus geen rechten om te betalen) en die stilte daar word je knettergestoord van. Geen aangename film en het is absoluut onmogelijk om met het hoofdpersonage mee te leven. Wat een doos: ZEG DAN WAT MUTS. Ik heb het filmhuispubliek nog nooit zo luidruchtig de zaal horen verlaten, na afloop moest echt iedereen praten om zichzelf maar te verzekeren dat we niet collectief doof waren geworden. Wat een irritante film. Eén man vatte 'm perfect samen: 'geen woord te veel'. Vermijden.