Shrink
Pathé De Munt Amsterdam, 05092009 14.45
Ik was op zoek naar films voor een dagje Amsterdam en kwam tot mijn grote verassing een nieuwe Kevin Spacey tegen! "Een gerenommeerd psychiater belandt in een crisis waardoor hij zelf ook wel wat hulp kan gebruiken." Whatever: totaal niet geinteresseerd in waar het verhaal over ging, meteen bovenaan m'n lijst gezet; het was veel te lang geleden dat ik de man op het grote scherm had gezien. En natuurlijk stelde hij niet teleur, zoals de filmhuisrecensie zei: "Spacey weet in deze film met de kleinste zenuwtrek in zijn stoïcijnse gezicht de kijker te raken en een inkijkje te geven in zijn psyche."
Duh. (Dat klinkt als een beschrijving van al zijn films: Seven? The Usual Suspect? The Life Of David Gale?)
Vooruit, ik vond de film enigzins verwarrend tijdens de introductie van alle cliënten, die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben. Maar Kevin is geweldig vanaf het begin: de vermoeide psychiater die het heeft gehad met het leven en steeds meer moeite heeft begrip op te brengen voor het drama van z'n beroemde cliënten/patiënten. Hij speelt zichzelf helemaal weg en wordt die man tot op het bot. Het was bijzonder storend om Robin Williams als sex/aandachtverslaafde vooral Robin Williams te zien spelen; en toch gaf Kevin tegenwicht niet als de acteur Spacey, maar helemaal als psychiater Henry Carter die dwars door de bullshit van zijn patiënt heen kijkt. Het verschil tussen ster en acteur was nog nooit zo duidelijk zichtbaar (sorry Robin, je kan beter).
Het was een genot om te zien (ook al rookt Kevin als een ketter en heeft ie een onsmakelijke baard.) en ik was aangenaam verrast toen het plot bleek uit te stijgen boven het cliché dat hulpverleners zelf hulp nodig hebben. Voor liefhebbers van een goed verhaal en het betere acteerwerk. Zalig.